78
شمارهٔ ۲۹۸
دلم خون شد چو دیدم حلقه حلقه گشته گیسویش
گمان بردم که هریک چشم حیرانی ست بر رویش
چو دانم هر سر مویش گرفتار دگر خواهد
سری دارد دلم چون شانه با هر تار گیسویش
بگیرد آفتاب ای کاش، تا روشن شود چشمم
به خاک افتاده ای تا چند بینم بر سر کویش
گر افتد در رهش گل، کوبدم پهلو، که می دانم
چو نقش پا نخواهد شد جدا از خاک، پهلویش
خیال غمزه را زحمت مده گو نرگس جانان
که شد ناخن، خراش سینه ام را یاد ابرویش
تماشا چون توانم کرد قدسی تندخویی را
که افتد صد شکن بر هر نگاه از تندی خویش