248
شمارهٔ ۲۹۷
کی کنم هرگز شکایت سر ز جور یار خویش
شکوه ها دارد دلم از طاقت بسیار خویش
بسته بودم در، شب وصلش به روی آفتاب
عاقبت چون چشم دشمن، کرد روزن کار خویش
عاریت از طره شمشاد نستانم گره
غنچه این گلشنم، خود عقده ام در کار خویش
در پی چشمت دلی دارم ز نرگس خسته تر
حال بیمارم بپرس از نرگس بیمار خویش
مصر، یوسف را ز خاطر برد سودای وطن
دید چون افزون ز کنعان گرمی بازار خویش