با خویشتن فتاد مگر باز کار من

زاهد کنون که پند تو در من اثر نکرد

آهسته ساربان که زپای اوفتاده است

روزی شود ز دام غمم مرغ دل خلاص

یا رب ترحمی که بدین پیکر ضعیف

یا قطره ای ببار به خاکم ز ابر لطف

پا تا به سر زخون دلم لاله گون شوی

ای دل صبور باش که آخر به یُمن عشق