باز امشب، ماه بند از پایِ پندارم گرفت

گیسوی سیمین به زیر افکند و از چاهم رهاند.

روزگارِ کودکی در پرتو اشکم شکفت

داغ یارانی مه دست مرگ، پیش از ما ربود

خواستم فریاد برآرم که: «آن دنیا کجاست؟»

کوچه باغ عشق را خاموش و غمگین سرزدم

شاید این او بود می آمد! پشیمان شرمگین

از وفای شعر شادم، وز تکاپوهای خویش

رونق بازار گیتی قصهء غم بود و بس

موج دریای سحر نقش شبم را شست و برد