سر از چنین مکش ای ماه چندین

به بیل صبر ترسم گل نداری

دلت زین گفته آگاه ندارد

مرو را زین که می گویی خبر نیست

و لیکن در میانت باد پاکست

و لیکن نیست دل را این دلیری

که این از حنظلست و آن ز شکر

اگر بر من دل تو مهربان نیست

که چون بدخواه من با من به کینست

زمن تا مرگ یک بیراه ماندست

نهیب برف و سرما آزمودن

که از بدخواه بدتر دوست نادان

ازو ببرید باید مهر و پیوند

تو در خانه میان خز و دیبا

همی گویی سخنهای نگارین

چه وقت این همه گشّی و نازست

گلوی من بگیرد مرگ ناگاه

که گرد من بود کشته سپاهی

چرا راه سلانت بر نگیرم

چو من باشم مرا دلدار کم نیست

مرا چون تو یکی دلدار دیگر

کزین تندی کرا دارد زیانی

همی زن این نوا گر نگسلد رود

چه خواهد کور جز دو چشم بینا

به کام نیک خواهان هر دوان شاد