که از حنظل نشاید کرد شکر

نبید ارغوانی ناید از بنگ

نگردد دوست هرگز هیچ دشمن

نجنباند مرا زور تو از جای

به دیدار تو من بی غم نگردم

که در مانش به افسون نه توان کرد

زدودن کی توان آن را به گفتار

ره دیگر سخن بر وی ببستست

سخنهای تو اکنون چون نیوشم

بسی بودم به درد هجر گریان

که جانم مهر دل را نیست بنده

که از چون تو رفیقی سیر گشتست

که روشن تر بُد اندر دل ز خورشید

همه چیزی دگر شد در تن من

و یا گوشم شنیدی گفت و گویت

یکی پنداشتی مژده شنیدی

همان مژده به گوشم تیر گشتست

کجا بختی همیشه شور باشد

کجا بودی نگویی تا به امروز

دلم را چشم بیننده کنونست

حوشی اکنون همی دانم روان را

دو گیتی را به یک ناکس بدادن