سمن بر ویس گفت ای بی وفا رام

چنین باشد سرانجام گنهگار

نبید حورده ناید باز جامت

به مرو اندر کنون بی خانه ای تو

نه هرگز یابی از من خوشی و کام

پس آن بهتر که بیهوده نگویی

چو از دست تو شد معشوق پیشین

ترا چون گل دلارا می نشسته

سرای موبد و ایوان موبد

چنان مهمان که با فرهنگ باشد

مبادا در سرایش چون تو مهمان

مرا از تو دریغ آید همی راه

تو ارزانی نیی اکنون به کویم

ترا هرچند کز خانه برانم

توی رانده چو از ده روستایی

چو از خانه برفتی در زمستان

چرا این راه را بازی گرفتی

نه مروت خانه بد نه ویسه دمساز

ترا نادان دل تو دشمن آمد

چه نیکو گفت با جمشید دستور

چو نه سلار بودی نه سپهدار

کنون تا مهتر و سلار گشتی

علم بر در زدی از بی نیازی

کنون از من همی جان بوز خواهی

چو کام و ناز باشد نه مرایی

امید از من ببر ای شیر مردان