سر نامه بع نام ویس بت روی

بت پیلستکین و ماه سیمین

درخت پر گل و باغ بهاری

ستون نقره و پیرایهء تاج

نبید خوشگوار و داروی هوش

گل حوشبوی و مروارید حوشاب

خور ایوان و مهتاب شبستان

مرا بی تو مبادا زندگانی

نیارم ماه رخسار تو دیدن

گنهگارم همی ترسم که با من

اگر چه این گناه از بن مرا نیست

ستنبه دیو هجران را تو خواندی

به مهر اندر نمودی زود سیری

گمان من به مهر تو نه این بود

تو خود دانی که من در مهربانی

تو ویران کردی آن خرم سرایم

گناه تست و گویم بی گناهی

نهادم دل بدان سان کم تو داری

نگارا گر چه از تو دور گشتی

نوای من نشسته در بر تو

به جان تو که تا از تو جدایم

دلی دارم ز هجران تو پر درد

اگر پیس تو بگذارم گوایان

دو چشم سیل بارم آشنا بس

به زر اندوده بینی دو گوایم

چو بنمایم ترا دیدار ایشان

ز من جز راستی هرگز نبینی

جفا کردی جفا دیدی جفا را

کنون کز خویشتن سوزش نمودی

ز سر گیرم وفا و مهربانی

ترا دانم ندانم دیگران را

فرو شویم ز دل زنگ جفایت

نکاهم مهر تو گر تو بکاگی

چرا جویم ز روی تو جدایی

چرا از مهر زلفینت بتابم

بهشت و حور خواهد دل ز یزدان

چه باشد گر برم در وشق تو رنج

بیا تا این جهان را باد داریم

تو با من باش همچون رنگ با زر

تو با من باش همچون رنگ با مل

ترا بی من نباشد شادمانی

مرا خنجر چو ابر زهر بارست

چو باشد تیر تو با خنجر من

همی تا در جهان دریا و رودست

نبشتم پاسخ تو بر سر راه

کجا من در پس نامه دوانم

چنان آیم شتابنده درین راه

چو انجامیده شد گفتار رامین

جهان افروز رامین از پس اوی

گرفته هر دو هنجار خراسان

چنان دو تیر پران یر نشانه