نبد همراه با او ماه ماهان

به فندق ماه تابان را خراشان

به هر دردی رخت در مان مادر

چه بد دیدی ازین دیو ستمگار

چه تیمار و چه سختی دیده ای باز

چه عذر آری که ویسم را نیاری

چرا بی ماه کردی اختران را

کنون چه این شبستان چه بیابان

بهشتت را همی بی حور بینم

وگر نه خون کنم دریا به زاری

خورد تا جاودان اندوه با من

جهان گردد ترا همواره دشمن

وگرنه زین شهنشاهی بر آیی

شود انگشت پایت بند پایت

شهنشه نیز هم بسیار بگریست

مرا زشتی و یا خوبی سگالی

شکوه خویش و آب تو ببردم

میان خاک بینی نقش چینی

میان خاک و خون در خوابنیده

چه خوبی بر رخ گلگونش گریان

بخورده زنگ خون زنجیر مویش

چو کوهی خویشتن را بر زمین زد

سرای از اشک او شد ساغر مل

به خاک اندر همی پیچید چون مار

بدزدیدی ز من در یگانه

که گر دزدی کنی در دزد باری

که چون گنجش به خاکاندر نهادی

به باغ جاودانی در بکشتی

چو بر کندی چرا کردی نگونسار

به زیر خاک عنبر چون ببوید

خوری ماه و نگار و خرو و کی

کنون خوردی چنان ماه دل افروز

کجا بی شک بریزد سیم در خاک

که در خاک است ریزان گوهر من

که سرو من بریده گشت در مرو

که ماه من نهفته گشت در چاه

که گرد آمد بهم چندین ستاره

بتا زنجیر مویا مشک بویا

کنون اندوه تو با که گسارم

من این بیداد را داد از که جویم

ولیکن زان همه بدتر مرا کشت

مگر درد مرا دانند درمان

ندیدی هیچ کس را با تو همتا

به مینو در سزا جفتی گرفتی

بزرگ امید من با تو بمردست

کرا یابم به سنگ و سایهء تو

قبا و عقد و تاج و گوشوارت

که گریان شد به مرگ ویسه شهرو

بماندم ویس گویان ویس جویان

که تابان بود چون ماه و خور از گاه

که آنجا گشت چشم من کور

چنان کشته در اشکفتی بهشتند

همی شادی کنند امروز دیوان

چه مایه خون آزادان بریزد

ز خون دشمان وز دیدگانم

که آمد زان رخان لاله گونش

مدار این خون و این پتیاره آسان

بجای آب زین پس خون نماید

بلا روید ز کوه و مرغزارت

سنان بینی و تیغ نامداران

ببارد زی تو طوفان تباهی

ز بوم با ختر تا بوم خاور

بسایندت به سم راهواران

نیازی دخترم چون شد ز گیهان

که منده نیست آن یاقوت رنگین

که منده نیست آن شمشاد آزاد

که مانده نیست آن دو زلف دلبر

که منده نیست آن رخسار گلگون

که نه چون روی او بودی دل افروز

نبیند چون رخش رعناتر آید

که شرم ویس بر وی ره نبندد

دریغا ویس من خاتون توران

دریغا ویس من ماه کهستان

دریغا ویس من سرو سمن بوی

دریغا ویس من امید مادر

چرا جویی همی از من جدایی

به طارم یا به گلشن یا به ایوان

به طارم در تو بودی باغ خرم

به گلشن در نگشتی ماه روشن

به ایوان در نبودی تاج کیوان

نهد لاله برین خسته دلم داغ

شود آن گل همه در گردنم غل

به چشمم ماه مار است و فلک جاه

که چشمم رودخون بگریست بی تو

به پیری زهر هجرانت چشیدن

به یک ساعت کند مر کوه را گرد

به یک ساعت کند چون سنگ بی نم

چرا کردم چنین وارونه پیوند

بپروردن به دست دیو دادن

بنالم بر دز اشکفت دیوان

بدرم سنگ آن دز یکسر ازهم

چرا بردند حورم را در آن دز

که چون جشنی بود مرگی به انبوه

به ناکامی چنین زنده چرا ام

بر آمیزم به خاک ویس خاکم

که دود از جان شاهنشه بر آرم

شهنشه دیگری در بر گرفته

شهنشه می خورد در برگ ریزان

بگویم با همه کس راز پنهان

که بوی از ویس من بردی نهانی

هر آن گاهی که بر زلفش برفتی

هلاک از دشمان او بر آور

که بر ویسم حسد بردی نهانی

ترا اندر جهان هم چهر و هم نام

که من خونش همی خواهم ز بدخواه

به نام خویش یاور باش مارا

و یا بر افسرش گوهر تو بودی

چو او خوبی چو او رخشنده رویی

به شهر دشمانش روی منمای

که چون گفتار ویسم در فشانی

همیشه چون تو گوهر بار بودی

بجای برق خنده ش بود و شادی

به سیل اندر جهنده برق رخشان

به خاک اندر بمالم هر دو رخسار

که بر موبد همی آتش نباری

که هست اندر بدی هر روز بدتر

به بیدادی همی سوزد جهانت

چو گرگ آمد همه رایش دریدن

تهی کن زو سرای و خان و مانش

تو دود از شادی و جانش برآور

هم از وی بیمش آمد هم ز ویرو

ز من بسیار گونه رنج دیده

سمنبر ویسه ام بانو و دلبر

فزون از جان و چوز و پادشایی

که او را دوستر دارم ز جانم

به کام دل ز مهرم بر بخوردی

ازیرا با تو این بیهوده گفتم

که جانش دوستر دارم ز جانم

همی خواهم که در پیشش بمیرم

همی خواهم که او را شاد بینم

مزن بر روی زرین دست سیمین

نژندی خویشتن را کی پسندم

که با دردش همی طاقم ندارم

خطا گفتم ندانم نیک دانم

بسا سختی که من خواهم کشیدن

نبینم زو مگر نیرنگ و دستان

همین اندوه خوردن کار باشد

همی بینم سراسر زین دل ریش

تو پنداری که این دل زان من نیست

چنان گورم به چنگ شیر خسته

به بخت من مزایاد ایچ فرزند

گر از ویسم نباشد بس عجب نیست

که چون باد شتابان سوی دز رو

دگر ره ویس را از دز بیاور

به یک مه ویس را پیش شه آورد

چنانچون خسته گوری جسته از دام

به خان زرد متواری نشسته

سخن گفت از پی رامین فراوان

دریده بخت رامین را رفو کرد

گل شادی به باغ مهر بشکفت

فروزان گشت روی ماه ماهان

به باده بود دست ماه رنگین

گرفته باز رادی کبگ شادی

که جز رامش نکردند ایچ کاری

روان را در می نوشین گرفتند

برفت آن رنجها از یاد ایشان

فنا فرجام باشد هردوان را

که بفزاید ز شادی زندگانی

درو بیهوده غم خوردن چه باید