چهان را گر چه بسیار آزماییم

نهانی نیست از بندش نهانتر

جهان خوابست و ما دو وی خیالیم

نه باشد حال او را پایداری

نه گاه مهر نیک از بد بداند

چه آن کز وی نیوشد مهربانی

نماید چیزهای گونه گونه

به کار بلعجب ماند سراسر

به چه ماند به خان کاروان گاه

ز هر گونه سپنجی در وی آیند

گهی ماند بدان مرد کمان ور

به زه کرده همه ساله کمان را

هر آن تیری که از دستش رها شد

زنی پیرست پنداری نکو روی

همی جوییم گنجش را به صد رنج

سپاهی بینی و شاهی ابر گاه

چو روزی بگذرد بر ما ز گیهان

چو او بگذشت روز دیگر آید

مرا باری به چشم این بس شگفتست

ندانم چیست این گشت زمانه

جهانداری شهانشاهی چو موبد

بدین خواریش باشد روز فرجام

کجا چون برد لشکرگه به آمل

مهان را سر به سر خلعت فرستاد

همه شب بود از می مست و شادان

نشسته شاه با گردان کشور

ز لشکر گاه شاهنشه کناری

گرازی زان یکی گوشه بردن جست

گروهی نعره بر رویش گشادند

گراز آشفته شد از بانگ و فریاد

شهنشه از سرا پرده بر آمد

به دست اندریکی خشت سیه پر

چو شیر نر بر آن خوگ دژم تاخت

خطا شد خشت او وان خوگ چون باد

به تندی زیر خنگ اندر بغرید

بیفتادند خنگ و شاه با هم

هنوز افتاده بد شاه جهانگیر

درید از ناف او تا زیر سینه

چراغ مهر شد در دلش مرده

سر آمد روزگار شاه شاهان

چنان شاهی به چندان کامرانی

جهانا من ز تو ببرید خواهم

چو مهرت با دگر کس آزمودم

ترا با جان ما گویی چه جنگست

بجای تو نگویی تا چه کردیم

نگر تا هست چون تو هیچ سفله

کنی ما را همی دو روزه مهمان

نه ما گفتیم ما را میهمان کن

چه خواهی بی گناه از ما چه خواهی

ترا گر هست گوهر روشنایی

چرا چون آسیای گرد گردی

چو بختم را به چاه آندر فگندی

ترا گر جاودان بینم همینی

همین کوهی همین دریا و بیشه

هر آن مردم که خوی تو بداند

خداوندا ترا دانم ورا نه

کجا دهر آن نیرزد کش بدانند