شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۷
عطار
عطار( باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه )
122

شمارهٔ ۷

عقلی که جهان کمینه سرمایهٔ اوست
در وصفِ تو، عجز، برترین پایهٔ اوست
هر ذرّه که یک لحظه هوای تو گزید
حقّا که صد آفتاب در سایهٔ اوست