در خیالی می گذارد روزگار

خانه ای سازد به کنجی خویش را

تا مگر در دامش افتد یک مگس

برمکد از عرق آن سرگشته خون

قوت خود سازد از و تا دیرگاه

چوب اندر دست، استاده بپای

جمله ناپیدا کند در یک نفس

چون مگس در خانهٔ آن عنکبوت

گم شود تا چشم بر هم آیدت

طفل راه پرده بازی می کنی

ملک گاوان را دهند ای بی خبر

مرد او ، کان بانگ بادی بیش نیست

باد بانگی کمتر ارزد نیم دانگ

در غرور خواجگی چندین مناز

درکشند آخر ز تو هم بی درنگ

گم شدن به یا نگو سار آمدن

سر بنه تا کی ز بازی کردنت

یا ز سربازی بنه در سرمکن

وای جانت، وابلای جان تو

چند پیمایی جهان ای ناصبور

پس قدم در ره نه و درگه ببین

خود نگنجی تو ز عزت در جهان