خم زلفت که مشک چین آمد

لب لعل تو کان پر از گهر است

کوه را سایه دار نتوان کرد

گرچه گل ناز می کند بر شاخ

ای که پیکان تیز غمزه تو

صورت این کن که چین ابرویت

بگزیدم لبت که خون آید

از شب زلف تو برست دلم