شب به روز آمد بسی کز دل نهادی یاد را

سر به دیوار سرایت می زنم تا بنگری

بازوی هجرت قوی در کشتن بیچارگان

جان به فریادم برآمد، لیک صد جان آرزو

ای که می گویی که وقتی لوح صبرت باد برد

این همه خونابه کاشامم همی زین روز بد

چند گریم چون سیه رویی عشقم از قضاست

تا به سوی گفت شیرین ست، دل خارا و کوه

نوک مژگان تو در دل ماند خسرو را چنانک