نه با تو نسبت سرو چمن شود پیوند

خوش است دولت آنم که جان به جان پیوست

بسی نماند که از رشته دراز فراق

نکشت بنده، ولی زخم غمزه ای خوردم

به سوز دل مددی بر زبان، که رخنه دل

به هجر شد همه عمرم گهیت خواهم یافت

رسیده شد مه من، خسروا، نپندارم