منم که تا زیم از عشق مست خواهم بود

چو عقل از سر تقوی ز دست رفت، کنون

کلید باده در انداخته به پرده دل

ببرد حسن بتان دینم، ای مسلمانان

از اشتیاق تو در رنج، نیست خواهم شد

به سینه زن نه به دیده خدنگ غمزه، از آنک

خط تو گفت در آغاز خاستن، کاینک

دل از خط تو مرا گفت، رو به گلشن و باغ

صلاح کاهش جان است، عشق خواهم باخت

نگار من عمل زلف خود مرا فرمای

چو خورد هم به ازل جام عاشقی، خسرو