نظر ز روی تو خورشید بر نمی گیرد

به زیر پات چو گل می کند درم ریزی

کسی که بر لب و خال تو می نهد انگشت

چنین که از لب تو می چکد شکر، عجب است

صدف چو غره بدین شد که من دهان توام

به آه خسرو بیدل حواله باید کرد