ز حد گذشت غم ما و آن نگار نپرسید

دلم ازوست فگار و مباد هیچ گزندش

بگو که دیدن من هر چه طالع آمدی آخر

به درد عشق بمیرم، دوای خویش نپرسم

در آشنایی دریای عشق راست کسی دان

به هر جفا که کنی راضیم، که گشتم اسیرت

تویی به کشتن ما خوش، ز حال مات چه پرسش

گرم تو خاک دهی، این ز کوی کیست، نگویم

دلش که سوخته شد، خسرو از تو پیش کسی را