چشم فسونگر تو که داد فسون دهد

خونابه می خورم ز غم و گریه می کنم

غم در دل و جگر خورد ار وی بدان بود

مست نشاط و عیش کجا گردد آدمی؟

گفتی برون مده غم خود، چون نهان کنم؟

اجرای جور می کنمت بر خود، ای عجب

خسرو ز بهر آنکه خورد سنگ بر درت