بزم ما را یک دو خواب آلوده اند

سایه پروردند وز خط سیاه

جامه بر اندام شان گویی ز لطف

می میان شیشه صافی نگر

می نبیند سوی ما ساقی، ازانک

آب شو، ای چشمه خون، کز شراب

یارب آن سرخی لبش را از می است

بس به اشک آلوده شخصم، گوئیا

هست خسرو را سؤالی زان دهن