من به یار خود و اغیار به خود می پیچد

موی پیچیده بود گرد میانش دائم

سر ز تاب رخت از زلف تو پیچیده، عجب

هر سری از قدمت دور فتاد از سر درد

من لبت می گزم و چشم تو در خشم، بلی

فاش دین لبت از زلف چلیپای تو شد

صفت موی تو خسرو چو به طومار نوشت