آنکه هر شب به دلم آید و جایی بکند

شهر شوریده و او رو ننماید، چه نکوست؟

مست و شمشیر کشان بر سرم آید هر روز

مرو، ای دوست که آهم اثری خواهد کرد

دوش نظاره کنت دید و نخفت از شادی

بخت ما گرنه چو ما سوخته باشد آخر

با چنین جور و جفایی که تو داری پس ازین

پر غبار آید از کوی تو خسرو هر روز