یار ما را دل ز دست عاشقی صد پاره شد

این دل صد پاره کش پیوندها کردم به صبر

پاره پاره گشت سر تا پا دل پر آتشم

ماه من، بی تو چو شب تاریک شد چشم رهی

چشم را گفتم که در خوبان مبین، نشنید هیچ

دی رهی دید آن پری را و ز سر دیوانه شد

دید چون دیوانگی من، بزد بر سینه سنگ

تا به کوه و دشت نفتد همچو فرهاد از غمت