مرا بگذار تا می بینم آن سور خرامان را

اثر هر گه مگس در خواب ببیند شکرستان را

که از خونم پشیمانی بود آن ناپشیمان را

مرا بگذار تا باری ببوسم مهر عنوان را

که من دیریست کز یادش فرامش کرده ام جان را

که میرم هم در آن ذوق و به جان بوسه دهم آن را

چرا بر خویش مشکل می کنی این کار آسان را

یک امروزی شفیع من کن آن لبهای خندان را

بگفت افتاد چون صیدم چه حاجت تیرباران را

که روبد آستان قصر سلطان ابن سلطان را

که او قطب یگانه ست، ار بود دو قطب دوران را

مسلمانی بیاموز آن دو چشم نامسلمان را

چگونه گوید این خسرو که آن زلف پریشان را