ای خوش آن وقتی که ما را دل به جای خویش بود

در هوای نیکوان می بود تا از دست رفت

خلق گوید ترک دل چون کردی، آخر هر چه بود

چون نگهدارم که بی خوبان نبودی یک زمان

من به غیبت بد نگویم آن غریب رفته را

دی مرا در خون بدید و رخ بگردانید و رفت

ای مسلمانان، به جایی کان پسر حاضر بود

یار من ار چه بد من بر زبانش می گذشت

از کجا مست آمدی، ای مه، که غارت شد نماز

بنده خسرو جان شیرین در سر و کار تو کرد