نازک رخ جانان من بوی گل خندان دهد

دی بنده زان سرو روان چون عشوه بستد داد جان

دردی که از جانان بود، راحت فزای جان بود

بگشاد از لب خنده را، بهر من افگند را

دل از تنم گشته جدا تا خود کیش گوید، بیا

کرد آن سوارم بی سپر وز دل کشیدم اینقدر

چون بر سرم آن بوالهوس، ناوک زنان راند فرس

یک لحظه مقصود من، بشنو زیان و سود من

خسرو شبی و یار نی پیدا، گرش ندهی به من