جانا، چو تویی دگر نیاید

هم رنگ رخت سمن نگیرد

روزی که تو برنخیزی از خواب

هر ماهی، اگر چو تو شود ماه

یک دل نرود ز شست زلفت

تیری که گشاید اشتیاقت

سنگی که از آسمان بیفتد

با خاک درت رواست ما را

خسرو ز غمت عنان نتابد