آن را غم تو یار باشد

صوفی چو شکست توبه، ساقی

مستی که سبو کشد، مپندار

می حاجت نیست مستیم را

جان دادم و داغ عشق بردم

معذور بود ز ناله بلبل

شک نیست که نشتری چشیده ست

مرهم چو نمی پذیرد این دل

خسرو به غلامیت عزیز است