ماییم درون سوخته، بیرون شده ای چند

خوردیم بسی خون دل از تو، تو هم آخر

چون حال دگرگون شده زاندوه تو ما را

ای مرغ، چه خوانی سوی باغ، از خسک هجر؟

در عشق فدا شد دل و جان و تن خسرو