آن را که سر و کاری با چون تو نگار افتد

سنگ است نه دل کو را با زلف تو افتد خویش

افتد چو تو برخیزی در پای تو صد عاشق

جان خاک شود زین غم کز زلف تو وامانده

صد گریه کند مردم تا تو به کنار آیی

از ناوک مژگانت افغان نکنم هرگز

القصه برآوردی گردی ز دل خسرو