ای دهانت، چشمه آب حیات

تا دلم از شادی وصلت نماند

گریه را مپسند هر دم تا به کی

زاتش هجرت تن خاکی بسوخت

هر که بی تو زنده ماند مرده به

گر ندیدی سبزه ای بر آب خضر

بت پرستان گر ز تو آگه شوند

از شراب شب نشینان در خمار

همچو ذره در هوای مهر تو