ترک من دی به رهی مست و خرامان بگذشت

خلق دریافت به بویش که همو می گذرد

دیدم آن روی چو خورشید و زدم عطر که تا

شب ز خونابه دل خاک درش می شستم

دی همی گفت که جامه هدر از دیدن من

زیستن خواستمی از پی رویش زین پیش

چند گویی که کنون با تو سخن خواهم گفت

خسرو از گفته پشیمانست که حال دل گفت