نبود یار من آن را که یار داشتمی

ز من برید و غمم یادگار داد که کاش

به ناز گفتی گه گه من از آن توام

خراب کرده خوبانست خان و مان دلم

به قهر می کشدم عشق و این همان خصم است

به باغ کاش بهم بودمی که تا پیشش

کدام گل ته او بود تا دو دیده خویش

خراشها که درین سینه بودی از کف پاش

دریغ یک سر خسرو هزار بایستی