یار است و صد کرشمه، شهر است و خوبرویی

او بد کند به شوخی، من جز نکو نگویم

بیخود شدیم، ساقی، زان نازنین مجلس

موی میانت بنشست اندر تن چو مویم

دارم تنی سفالین دل سختی تو بر سر

یک ره ترا ببینم، پس پیش تو بمیرم

ابروت همچو مژگان، ای شهسوار خوبان

مجنون، شنیده باشی، کز دست عشق چون شد؟

سیلی ز هیچ باران در کوی او نیامد

تو می روی و خسرو نعره زنان به پیشت