بدین صفت که ببستی کمر به خونخواری

به هر جفا که توان کرد کار من کردی

تویی چو آینه و صد هزار رو در تست

رخ تو احسن تقویم، چون شوی طالع

ببست گویی آب حیات را زنگار

ز رشک چشم تو نرگس که خاستی به چمن

چنان شدم که به جایم نیاری، ار بینی

حدیث بشنو، از آزار مردمان برخیز

مرا که باد هوایت بر آسمان برده ست

ز زنده داری شبهای من ترا چه خبر؟

مریز خون دو چشم عزیز خسرو، ازآنک