ز من برگشته ای، جانا، ندانم با که می سازی؟

کلاه اندازد از سر گاه دیدن قامت خوبان

نوازش می کنی و جان برون می آید از حسرت

دلم گر کافری ورزید گریه چیست، ای دیده؟

مرا بر جان رسیده زخم و او مشغول ناز خود

بقای شمع باد، ار صد هزاران چون تو می میرد

چو جانان کرد جا در دل، تورو، ای جان بی حاصل

ز درد آگه نه ای، ای پارسا، زان می دهی پندم

چه درد سر دهی، خسرو، ز گفت و گوی خویش او را