چه غم دارد ترا، بگذار تا میرم بدین خواری

کسی را برده این می کو کند دعوی هوشیاری

که می در خواب می خوردم، این زمان مستم به بیداری

تو سوی خویش ندهی راه و من پیشت کنم زاری

مگر کز خاک گردد سیر، وه این دیده ناری

بجز شوخی و بدخویی و تندی و جفاکاری

به رسوایی و قلاشی و جرعه خواری و خواری

مبارک باد، بر سلطان من رسم ستمگاری

نماند آن دل که خسرو را به غم می کرد غمخواری