ز وصال شربتم ده که بسوختم ز دوری

که عظیم دور ماندم ز ولایت صبوری

ز جفا هر آنچه آید بکشیم از ضروری

که ز غفلت جوانی به کرشمه غروری

که توام ز دولت او شب و روز در حضوری

بشر اینچنین نباشد، تو مگر پری و حوری

که ز اشک من به صحرا همه لاله است و سوری

شبش ار چه تیره تر شد، به چراغ از تو نوری