ای مردم دیده نکویی

من بی تو چگویمت که چونم

سیب ار چه تراست، آب او را

بر پسته لب تو تا نخندید

بر مشک دهی به خون گواهی

گل پیش تو، گر به باغ رانی

دریاب که گوهری چو اشکم

من پای ز آب دیده شویم

با این همه از تو چشم بد دور