ای فراق تو یار دیرینه

درد تو میهمان هر روزه

غرق خونم که می خلد هر دم

هر کسی را می و یاری ست و من

هیچگه در حضور خواهم گفت

ای دریغا که خاک خواهم شد

ای صبا، زینهار یاد دهش

گاه گاهی خرامشی نکنی

چند گاهی خلاص یافته بود

وه که باز آمدی و خسرو را