ای حسن، تو آفت زمانه

صد دل درود دمی به زلفت

هر دم سوی قبله دو ابروت

از زلف تو گاه قبله بازی

من غرقه و تو به آب چشمم

تیرم زنی و خوشم که باری

گم گشتی خسروا، به کویش