عاشق و دیوانه ام، سلسله یار کو

گر چه گلستان خوش است، ورچه چمن دلکش است

ناله هر عاشقی از دل افگار خویش

نقش من بت پرست هست به کشتن سزا

آه که دعوی عشق، پس غم جان، چون بود

وه که جمالی چنان روزی این چشم نیست

بر سخن درد ما گوش نهد گر چه یار