خلقی همه در شهر و مرا جا به دگر سو

بینم چو به راهش بدوم، پاش بگیرم

وه این چه زمان بود که کردیم وداعش

رو می ننهد خسته دلم جز به وی آری

صوفی، مدهم پند که رو از سر کویش

جان برد و من از دل طلبم، وه که چه طرفه

او رفت و من از بیخودی خویش ندیدم

در عشق عفاالله طلبم وصل تو، زشت است

آیا بود آن روز که با هم بنشینیم

گر کام رسد ور نرسد، دوست بسنده است