با چون تو مهی یک شب گر خواب توان کردن

گر پای ترا وقتی از گریه توان شستن

آن طره به یک سو نه از گوشه، مه تابان!

گر غمزه تو جوید شاگرد به خونریزی

بیداری من بوده ست از رنج فراق امشب

زاهد که ترا بیند، گر قبله به دل خواهد

آن خوی که ز روی تو گه گاه چکد بر لب