ز عشقت خواستم از جان و یک دم با تو ننشستم

تو در ابرو گره بستی و گفتی «خون تو ریزم »

ندارم حد آن کز شب روان زلف تو لافم

چو ارزان نیست آن دولت که پیشت بار یابد کس

تو در دل شستی و جان این سخن گفت و برون آمد

بر بالای همچو تیر گر بنشست پهلویم

کسی را مست کن زان لب که هشیاری کند دعوی

به غمزه عاشقی را کش که او را زنده می دانی

گله می کرد خسرو کز جفا بشکستیم، گفتی