نی پای آن که از سر کویت سفر کنم

چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش

ماهی متاع صبر کنم جمع و ز آب چشم

خوابم نماند و خواب اجل هم خوش است، لیک

عمری گذشت، هیچ نیامد زمان آنک

ذوق جفا و جور تو بر من حرام باد

چشمت به خواب ناز و مرا قصه ای دراز

هر کس به سوی حور رود، من به سوی تو

روزی گذشته بود برای سوار و من

دردش به از سر است و من سر بریده را

یاران ز پند بس که ز خسرو رها نشد