می خواستم که روزه گشایم نماز شام

با قامتی که سرو سهی گر ببندش

برداشت پرده از رخ و چون روز عرضه کرد

کردم سلام و سر بنهادم به روی خاک

ای عید روزگار، نهان کن رخ چو ماه

من بی قرار مانده و تو بر قرار خویش

روزه مدار چون لب تو پر ز شکر است