ما ترک رضای دل خودکام گرفتیم

بدنامی و آوارگی ما چو ز دل بود

دل زحمت خود برد ز ما و ز بلا رست

تا سوختن عشق ز پروانه بدیدیم

غم خوردن پیدا بد و خون خوردن پنهان

هر کس در پیری ز د و ما دامن خمار

ای اهل سلامت که نداری خبر از ما

گفتی کم جانی و تنی گیرد درین راه

سودای تو با کام دل از کام برون زد

ماییم دعاگوی و ز اقبال رقیبت

میکن ز جفا هر چه توانی و میندیش