چمن چون بوی تو آرد، به بویت در چمن میرم

زیم از تو، بمیرم هم ز تو فارغ ز جان و تن

خوش آن وقتی که تو از ناز سویم بنگری و من

شدم رسوا درون شهر، در صحرا روم، اکنون

بخور جمله تنم، ای زاغ، جز دیده که دید او را

مرا پیراهن صد چاک پر خونست از آن یوسف

سخن بر بستی از خسرو مگر چشمت فرود آمد