ای باد، لطفی کن برو در کوی جانان ساکنک

گر خسته ای آمد به جان، گر زنده می خواهی دلی

رفتم ز جان برخاستم در خواب بود آن نازنین

چون خاست او از خواب خوش، افتادم اندر پای او

گفتم که ای گلروی من، وقتی نگشتی آن من

با یار بودم ساعتی رفتم، به باغ و بوستان

بر روی و مویش بوسه ها می دادم و می گفت او

دشنامها می داد او هر دم به زیر لب مرا

خسرو اگر در کوی تو رفتن نداند روز را